Hiçbir Neden Yokken Bırakmak Doğru Mu?

Hiç birini, birilerini bırakmak içinizden geldi mi? İnsan doğası öncelikli olarak oluşturmak üzerine kodlanmıştır. Önce oluşturur sonra zamana bırakır ve zaman oluşturulanları yavaş yavaş azaltır.

Ben hayatımda hiç bir şeyi bırakma eğilimdinde olmamıştım bu ana dek. Daha önceleri hep, beni etkileyen olaylar vesilesiyle birilerinden ya da bir yerlerden koptum. genellikle de benden bağımsız gelişen olaylar serüveniydi çoğu. Bir eğitim, bir karar ya da henüz hayatımın bağlı olduklarının kararlarıydı bir şeylerden kopmak ya da ayrılmak. Ama şu sıralar, birilerinden kopmak bir yerlerden ayrılmak istiyorum. Sanki, onları bırakmak beni onların varlığından daha çok mutlu edecekmiş gibi. Sıkıldığım için değil, insan sevdiği şeylerden sıkılabilir mi?. Sıkılmıyorum da bırakmak daha doğru geliyor; gönlüme, aklıma... O yüzden sorguluyorum. Bir insan, neden sevdiği bir şeyden kopmak, bırakmak ister ki? Hem de gidecek yeni bir kapısı bir opsiyonu yokken? Burda başka bi viraj sorusu beni karşılıyor. Neden seviyorum, orayı, onu. Onca anıyı süzüyorum aklımda nelere dayanıyor bu sevgi? Bana artıları neydi eskileri? ne kattı ne eksiltti?

Hayatta her şeyi kar zarar tablosu olarak bakmamak gerek, bazen sadece yapmak isteriz ama bi noktada hayat otobanında son sürat ilerlerken bazen yola değil de hız ibresine kayıyor gözümüz ve farkındalıkla durduruyoruz zamanı. Önce gözümüz yola yeniden dönüyor sonra aynaları kontrol edip ayağımızı yavaşça gazdan çekiyor ve bu süreçte durumu analiz ediyoruz.

Hiçbir neden yokken bırakmak doğru mu?