Mea culpa

İnsan çok garip bir varlık. Bir gün önce öldürme isteğiyle yanıp tutuştuğu insanı bir gün sonra affedebiliyor. Anlayabiliyor. Bırakabiliyor tüm üzüntülerini, kırgınlıklarını...

İnsan öyle bir varlık ki; bencil, kendini beğenmiş, ben merkezcil.

Anlamayı reddettiğinde, görmeyi reddettiğinde bilge olmak yerine sadece insan olmayı tercih ettiğinde çok sığ oluyor.

Peki bizler sığ suları tercih edecek kadar korkak insanlar mıyız?

Meraksız, keşiflere kapalı, ölü insanlar mıyız?

Bizler her şeydeki güzelliği göremeyecek kadar kör, her kokuyu öğrenmekten kaçınacak kadar anosmik insanlar mıyız? Bizler insan olmaktan bu kadar uzak mıyız?

Zamanında bir tanıdığım, insan olmanın kusurlarından çirkinliklerinden dem vurmuştu hayatında. İnsan dediğimizde aklımıza "hissedebilen, akıl yürütebilen, hayvanlardan kendini ayırmış olan" gelir. Ama aslında tüm zararların ve güzelliklerin anasıdır.

Bir denge halidir insan.

Dengesini kaybettiğinde fiziğe aykırı davranamayan, her şey gibi düşendir.

Onu düşürene kin güdebilen, affedebilendir.

Sorumluluk alabilendir.

İnsan gibi olmayan insanlar(ız). Özünden, kimliğinden kopmuş yalnızlık korkusu ile vahşileşmiş, hayvansılaşmış(ız). Evrimsel süreçte geriye akıyoruz bildiğiniz. Medeniyetten uzak, toplumsal yapıdan ayrışmış yok oluşa gidiyoruz. Bu devirde birlik halinde güçlü bağlara sahip olmamız gerekirken, kendini olduğundan fazla gören kendini bi şey zannedip densizce yıkıp döken varlıklar olduk. Her şeye sahip olma dürtüsüyle olan savaşı kaybeden şeylere dönüştük. Tad alamaz olduk çünkü tatminatı kaybettik hayatta. Şu ortalama 70 yıllık hayata çok fazla ego yükledik. Ellerimizdeki bu telefonlar bizi "Nergis" kılıyor ve sonumuz onun gibi, şayet suyu bırakıp aynamızı insanlar yapmazsak, ulaşamayacağımız bir şey uğruna kendimizi öldüreceğiz.