Yavaşlığın Kesiği

Kağıt kesiği gibi verdiği sızı. Her bir adımın yavaşlığı durmadan acı yayıyor. Bir su birikintisine düşen damlanın yayılışı gibi basınçla tüm vücudumda yayılıyor.

En geniş formula pistlerinde toz attırırken birden araç değiştirip en hızlı arabamdan daha güçlü genç bir ata geçmişçesine doğaya dörtnala gidiyorum şimdi. İkisinin de tadı bambaşka ama biri otomatik bir hız canavarı olup dönüp dolaşıp aynı yere geliyor, biri ise dörtnala yeni keşiflere koşuyor. Canlı, bilinmez... yoğun ve ince ince işleniyor.

Şimdileri, korunmasızım beni çevreleyen demirden kalkanlarım yok. çok dikkatli olmam gerekiyor.

Her adımda,

bastığım yere.

Hem kendim için hem atım için. Atımla güzel manzaralarda, güzel anılar biriktirmek istiyorum ama pistin daimi hızını özlüyorum. Keşke atımla doğaya açılmadan önce bir pistte hız denemeleri yapabilseydim. Birbirimizi daha yakından tanıma şansımız olsaydı. Ona acamilik çekmeden, eyere binmeden. Bir bütün olarak.

Yakınlarda atın sahibinden bir söz işittim. Her şeyi kontrol etmeye olan ilgin seni kısıtlıyor diye.

Belki de haklıdır.

Belki de yolda tanımak, atla birbirimizi. Daha mantıkı daha sağlıklıdır.

Yönetmesi bir makineye oranla daha zor olan bu canlıyla dörtnala ilerleme heyecanı beni motive ediyor. Belki öncesi kadar hızlı olamayacağım ama dönüp dönüp yerimde durmaktansa uçsuz bucaksız bir yolculuğa adım atıyorumdur. Kim bilir?