Çünkü hiçbir varolan, varlığının etkisizliğinin yükünü kaldıramaz

Duygusuz değilim ama yaşamanın getirdiği bi donukluk var üstümde. Artık olumlu ya da olumsuz her şeyin olabileceğinin farkında olup, en iyiye odaklanıp hayatıma devam ediyorum. En iyi olmak için çalışıyorum.

Bu yolculuğumda yanımda olanlara yarar sağlayıp olmayanlara geri dönüp bakmıyorum. Çünkü hayatım, geriye dönüp bakmak için çok kısa.

Bana yanlış yapanlar, yapabilirler. Onlardan öç almayacağım. Ki bilirsiniz benim en sevdiğim hikayeler her zaman öç öykülerinden seçmelerden oluşur.

Son dönemlerde fark ettim ki, öç almak çok büyük bir enerji israfı.

Geçmişi, olanları, yapılan haksızlıkları tekrar ve tekrar düşünüp durmak üzerine, olabilitesi olabilecek olan onca gereksiz şeyleri arka planda durmadan canlandırmak üzerine, gelecekle ilgili gereksiz ve gerçekleşmeyecek şiddet alt temelli kurgular pencelerinden senoryolara bakmak üzerine.

Ne gerek var?

Şimdilerde ise devam etmek ve kayıtsız kalmak, bana zarar veren insanlara; o zararın üzerimden bir su gibi akıp geçtiğini, onların birer etkisiz eleman olduklarını hissettirmek, sunulabilecek en güzel gösteriymiş gibi geliyor.

Çünkü hiçbir varolan, varlığının etkisizliğinin yükünü kaldıramaz.